...Ասում ենք՝ սիրուն թուրքեր, սիրուն քրդեր, սիրուն արաբներ, գերմանացիներ, հրեաներ, ֆրանսիացիներ, պարսիկներ (մի պարսկուհի ուսանողուհի ունեի՝ կապուտաչյա, ոսկեծամ... դեռ էն գլխից են խառնվել մեր արյանը): էդ ինչպե՞ս...

2018 թ. Հայաստանը Սերժ էր մերժում: 2019 թ. Հայաստանը փորձում էր հասկանալ, թե ի՛նչ կատարվեց: 2020 թ. մեկնաբանելու բան չկա էստեղ:

Ըստ լրատվության, Թուրքիայի խորհրդարանի նախագահը, հայկական ավիաընկերությունների համար օդային տարածքը փակելը պատճառաբանել է Նեմեսիսի հուշակոթողի բացմամբ: Այս ցինիզմը կշարունակվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ պաշտոնապես թուրք բարձրաստիճան չինովնիկներին չեն տրվի առնվազն հետևյալ պարզաբանումները՝

Կարծում եմ, ողջ խնդիրն արցախյան քաղաքական էլիտայի մեջ է։ Այն կարող է թե՛ թաղել երկիրը, և թե՛ տանել փրկության ուղիով։ Այսօրվա իրողությունները վկայում են, որ առայժմ առաջին գործառույթի մեջ է։ Որքան հասկանում եմ՝ Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը ոչ միայն վախեցած է, այլև չունի քաղաքական կամք ու երկրի փրկության հույսուհավատ։ Փորձում եմ դրության մեջ մտնել ու լիովին ընկալել ղեկավարների վիճակի ողբերգականությունը, նաև այն հանգամանքի ընկալումով, որ նույնիսկ հեռանալու ցանկության դեպքում (նման ցանկությունը մեկ-մեկ դժվար է լինում քողարկել) նրանց առջև արտաքին լուրջ խոչընդոտներ կլինեն։

Այն, ինչ այժմ փորձում են անել հայ ազգի հետ, «միջազգային հանրությունը» կոչում է «դենացիֆիկացիա». եթե ժամանակին այն կիրառվել է հետհիտլերյան Գերմանիայում որպես ազգայնամոլության դեմ միջոց, ապա այժմ այն դարձել է ազգայնականության ու առհասարակ ազգայինի դեմ կիրառվող գործիք, որը ներառում է փաթեթային միջոցառումներ. նպատակը ազգային դիմագծերի ոչնչացումն է կամ այնպիսի թուլացումը, որից հետո այն այլևս երբեք ուշքի չի գա:

Պետք է հաշտվել այն մտքի հետ, որ եթե դու ուժ չունես, ապա ուրիշների կրիտիկական որոշումներին խառնվելու փորձերը անմիտ ու պատրանքային են, քանի որ հզորների պայքարը միմիայն մերկապարանոց շահով է կառավարվում։

Զբոսայգու նստարաններից մեկին մի տղամարդ էր պառկած՝ դեմքը «Paris Soir»-ի մի համարով ծածկած: Ամեն շնչի հետ այդ ճմրթած թերթը բարձրանում էր, կարծես հոգի կամ թիթեռ լիներ, որ ուր-որ է բոլոր լուրերը թևին առած երկինք էր թռչելու:

Վաշինգտոնում կազմակերպված Հայաստանի ու Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների քառօրյա բանակցությունների ընթացքում, նախ, ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Բլինքենը հայտարարում էր, թե իրենք Հայաստանի թիկունքին կանգնած են, իսկ բանակցությունից հետո Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն դժգոհություն հայտնեց, թե առանցքային հարցերի շուրջ վերջնական դիրքորոշման չեն եկել։

Որևէ մեկն օժտված չէ պետության համար առանցքային հարցերով միանձնյա որոշումներ կայացնելու իրավասությամբ, իսկ առանձին ճակատագրական հարցերով անգամ խորհրդարանն է զրկված այդպիսի հարցերով օրենքներ ընդունելու իրավասությունից (տարածքների փոփոխությունը, վերպետական միջազգային կազմակերպությանը միանալը կամ դուրս գալը):

1991-99թթ.՝ Մեզ հարգում և մեզանից վախենում էին: 1999-08թթ.՝ Մեզ սկսեցին սիրաշահել: